C1R8

„Filuterny” 

Żeby kogoś kontrolować,

należy zręcznie manipulować ciemną stroną jego jaźni.

– Tobi –

Lee krążyła po salonie, starając się uspokoić. Nie mogła. Zawsze przejmowała się problemami innych, często nawet bardziej niż ci, których one bezpośrednio dotyczyły. Nawet jeśli jakaś sprawa w istocie nie była wcale poważna, kobieta i tak w głowie układała rozwiązania nawet dla najgorszych możliwych scenariuszy, którymi sprawy mogłyby się potoczyć... Kiedy okazywało się, że rozwój wydarzeń nie rzutował najlepiej, zawsze była na to przygotowana. Ale tym razem było inaczej. Coś definitywnie jej nie pasowało „w sprawie Chrisa”, jak wtajemniczeni mieszkańcy domu Aidena zaczęli nazywać to, co wydarzyło się w bunkrze. Choć Kōra przedstawił swój punkt widzenia, czuła, że to nie wszystko, o czym jej przyjaciel wspomniał na forum. Chciała dopytać, jednak nagłe pojawienie się Alexa wtenczas w salonie pokrzyżowało jej plany. Nie chciała rozmawiać, wiedząc, że ten na pewno podsłuchałby ich rozmowę. Ukrywanie się przed nim także nie wchodziło w grę. Kobieta spodziewała się, że wywołałoby jedynie falę podejrzeń, co w połączeniu z ognistym temperamentem Landona, poskutkowałoby zapewne jakimś konfliktem.

Pożegnała więc starego kompana i wróciła do reszty, gdzie wśród przyjaciół Alex szukał odpowiedzi na dręczące go pytania. Po kilku nieudanych próbach wyciągnięcia informacji od kumpli zwrócił się właśnie do niej.

– To inaczej… Lee, kim był ten facet, którego odprowadzałaś do drzwi? Dziwnie mu z oczu patrzy, a jak wszyscy wiemy, przeczucie to dla nas ważna rzecz. – Klasnął w dłonie, wyrywając Lenę z zamyślenia. Elana aż podskoczyła, wypuszczając z dłoni srebrne pióro wieczne, którym się bawiła. Loyeh natomiast usiadła niewzruszona i zanim powiedziała cokolwiek, pozwoliła sobie wpierw znaleźć najwygodniejsza pozycję. – Więc? – ponaglił ją Alex.

– Przyjaciel z dawnych lat – odpowiedziała, nie spuszczając oczu ze swoich paznokci. Wyciągnęła dłonie przed siebie, przyglądając się im uważnie. – Cholera… – rzuciła pod nosem na myśl, że powinna poświęcić chwilę i zadbać w końcu o swoje ręce.

– A coś więcej? – dodał przez zaciśnięte zęby jej rozmówca. Wyczuła w jego słowach ukrytą wrogość, choć może nie do końca starał się to tuszować. A nawet jeśli, robił to bardzo nieumiejętnie. Wstała z zajmowanego miejsca na pikowanej, obitej welurem sofie i podeszła do jego fotela. Stanęła obok i nachyliła się tak, by informacja, którą chciała mu przekazać, trafiła wyłącznie do jego uszu.

–  Jak wspomniałam, to był mój przyjaciel, nie twój ani nikogo innego z tu zebranych. Nie interesuj się. – Poklepała go po piersi, zapominając o tym, że nieźle oberwał i mogło mu to sprawić nieco bólu.

(o)

Aiden spacerował spokojnie po ogrodzie, próbując rozkoszować się pogodą. Świeże powietrze dobrze na niego działało – pomagało się uspokoić, a tego potrzebował najbardziej.

Lata doświadczeń, ogromna wiedza i spryt, którego pozazdrościć mógłby mu niejeden, sprawiały, że mężczyzna jeszcze bardziej nie mógł, ot tak, porzucić rozczarowującej myśli, że skrzętnie ułożony przez niego plan nie miał prawa wypalić. Nie rozumiał, jak to w ogóle było możliwe, że przez cały czas, który poświęcił na obserwację, nie zauważył wcześniej w Christophie tego, co Kōrze udało się w chwili, kiedy tylko zobaczył tego dzieciaka na własne oczy. Fakt, lis był sporo starszy, choć wygląd skutecznie to maskował, niemniej jednak on sam powinien umieć rozpoznać prawdziwą moc. Nie wyszło, kolejny raz.

– Kurwa! – wyrzucił z siebie gniewnie. Rycząc głośno, chciał pozbyć się natrętnej myśli, że kolejny raz poległ, a czasu pozostawało mu coraz mniej...

Takiej złości nie czuł już dawno. Wściekłość zawładnęła nim pierwszy raz od niepamiętnego czasu. Zaczął chodzić w kółko coraz szybciej, żwawiej stawiając kroki. Kiedy znalazł się przy czarnej ławce zrobionej z zespawanych żeliwnych prętów, kopnął ją z taką siłą, że ogrodowy mebel nagle znalazł się wysoko nad ziemią, zostawiając po sobie jedynie cztery głębokie dziury w ziemi, gdzie wkopane były jego nóżki. Zakrył dłońmi twarz, rozmasowując czoło i skronie, czując napływającą falę gorąca. Trudno przychodziło mu pogodzenie się z porażką, tym bardziej, że miał pewność, iż tym razem wszystko szło jak z płatka. Nie chciał pogodzić się z myślą, że to już koniec i jego działania poszły na marne, że Chris to nie żaden potężny yōkai, a owładnięty demoniczną siłą gówniarz, który tylko dobrze się maskował.

– Szlag…

Mężczyzna ruszył z powrotem na dziedziniec, ominąwszy niedużą prostokątną fontannę oddzielającą dom od ogrodu. Usiadł na płycie wieńczącej obmurowanie otaczające fontannę i wsłuchiwał się w wodę spływającą po krzywiznach wyrzeźbionych w marmurze figur. Smukłymi palcami gładził chropowatą powierzchnię muru, co chwilę stukając w niego smukłymi palcami rąk. Choć dźwięk uderzania paznokci o kamienną powierzchnię zagłuszały wodne pluski, miał wrażenie, że słyszał każe z puknięć. Minęło trochę czasu, nim na dobre oswoił się z niepowodzeniem.

– Nad czym się tak zastanawiasz?

Aiden pogrążony w swoich myślach nawet nie zwrócił uwagi na to, że ktoś do niego dołączył. Spojrzał w kierunku, z którego dobiegło go pytanie i zobaczył Alexa opartego o brudny od zwęglonych szczątków pogrzebacz. Chwilę mierzył go spojrzeniem, wątpiąc w to, by ktokolwiek wyrwał się spod zakazu i powiedział mu coś na temat tego, co wydarzyło się paręnaście godzin wcześniej.

– Powiedz Lenie, że jak tylko Warren się obudzi, chcę się z nim widzieć. Niech go do mnie przyprowadzi.

Alex kiwnął głową, choć mógł się jedynie zastanawiać nad tym, o czym będą dyskutować.

– Coś jeszcze? – zapytał, nie okazując żadnego entuzjazmu.

– W sumie tak. Będziesz mi asystować podczas tej rozmowy, bo jest kilka rzeczy, które trzeba wyjaśnić. Nikomu o tym nie mów – odparł Aiden, wiedząc, że najwyższy czas na to, by przedstawić koledze kilka faktów.

– Jasne, nie ma sprawy! – Alex wyraźnie się ożywił. Tego właśnie chciał: by w końcu ktoś mu powiedział cokolwiek. – Szefie, mam pytanie…

– Co jest?

– Kim jest Kōra? Poza tym, że przyjacielem Loyeh, rzecz jasna. Wkurzył mnie trochę. Jakoś tak, nie ufam mu.

– Nim się nie przejmuj. Z Lee znają się dłużej niż ona jest z nami, więc logiczne, że mają swoje prywatne porachunki między sobą – powiedział spokojnie Aiden, kierując się z powrotem do domu. Wtem zatrzymał się i na pięcie odwrócił do kuśtykającego za nim Alexa. – Ale od razu cię uprzedzę, żebyś nie palnął żadnej głupoty – zaczął z poważnym tonem. – Uwierz mi na słowo, nie chcesz z nim zadzierać.

– Co to znaczy? Jest aż tak silny czy aż tak bogaty? – Nie ulegało wątpliwości, że w świecie yōkai, by być kimś, należało posiadać jedną z tych cech, albo mieć mocną pięść, albo pełną kieszeń. Alex przeczuwał, że przyjaciel ich przyjaciółki miał obie te rzeczy, jednak wolał się upewnić.

– Zgadnij… – dodał z uśmiechem Aiden, zdając sobie sprawę z tego, o czym w tamtej chwili myślał jego Landon.

(o)

Chris obudził się w środku nocy, czując ogromne pragnienie. W jego głowie od razu pojawiła się głupia myśl, że byłby w stanie dać odciąć sobie mały palec u lewej reki za szklankę wody. Próbował nabrać więcej śliny w usta i połknąć za jednym razem, by jakoś złagodzić wrażenie suchości w gardle, jednak na nic zdały się jego próby. Opuszkiem palca dotknął spierzchniętych ust i języka, który okazał się być szorstki niczym papier ścierny.

Podparł się na łokciach i żwawo potrząsnął głową, chcąc sprawdzić, czy bóle w skroniach już minęły. Na jego nieszczęście, nic nie minęło i ból wstrząsnął jego ciałem. Jęknął, karcąc się w duchu za tak nieroztropny ruch, jednak zauważył, że kilka sekund później po owym bólu nie było już śladu. Zaryzykował i raz jeszcze pokiwał głową na boki. Poza stukotem strzelających kręgów szyjnych, które musiał rozmasować, nie zauważył żadnych innych nęcących objawów. Postanowił wykorzystać ten moment i ruszyć się w końcu z miejsca. Miał dość leżenia, jednak gdy próbował wstać, za pierwszym razem mięśnie jego nóg odmówiły posłuszeństwa i z impetem opadł z powrotem na materac. Szybsze krążenie krwi poczuł momentalnie w postaci mrowienia skupiającego się głównie w okolicy ud i stóp. Leżał chwilę, starając się nie poruszyć. Miał nadzieję, że to niemiłe uczucie szybko się skończy. Chwilę później ponownie spróbował wstać i tym razem udało mu się to bez problemów. Rozejrzał się w poszukiwaniu swojego ubrania, jednak nigdzie nie mógł go znaleźć, chwycił więc za leżącą na fotelu obok narzutę łóżka, którą zarzucił sobie na plecy, owijając się szczelnie jej połami. Już miał ruszać w poszukiwaniu kuchni, kiedy usłyszał kroki na zewnątrz, a po chwili drzwi do jego pokoju otworzyły się.

– Lena?! – rzucił zaskoczony ochrypłym głosem, widząc dziewczynę o tak późnej porze. Zastanawiał się, po co przyszła, ale zanim zdołał wydusić z siebie coś jeszcze, brunetka rzuciła w jego stronę lniany worek na bieliznę. Wewnątrz znalazł swoje ciuchy, wyprane i, mimo iż były zwinięte w kłębek, nie wyglądały na bardzo pogniecione. Ocenił na tyle, na ile pozwalały mu smugi księżycowego światła wdzierające się do sypialni przez nieosłonięte okna.

– Ubieraj się i chodź. Czekam na zewnątrz – powiedziała Lena, zamykając za sobą drzwi. Chłopak niewiele z tego zrozumiał, ale wykonał polecenie.

– Fajna sukienka – powiedział po chwili niezręcznej ciszy, podczas której prowadziła go przez dość pokrętną sieć korytarzy. Warren był zaskoczony tym, jak w rzeczywistości duży był to dom, kiedy mijali kolejne zakręty, a każdy z nich wyglądał inaczej niż poprzedni. Po chwili znaleźli się przed dużymi dwuskrzydłowymi drzwiami.

– Odwróć się, zamknij oczy i odlicz od dziesięciu do zera. Jak to zrobisz, wejdź i stań na środku – poleciła mu dziewczyna, a on nadal niewiele potrafił z tego zrozumieć. Sądził, że to jakaś gra. Pomyślał, że to coś w rodzaju inicjacji i chyba był bliski tego, by zasilić szeregi dziwnego stowarzyszenia. – Nie bój się, wszystko będzie dobrze – dodała dziewczyna, choć wyraz jej twarzy nie przedstawiał już takiego przekonania. Uśmiechnęła się, próbując rozluźnić nieco atmosferę. Chwyciła go za ramiona, czym nakłoniła go, by obrócił się plecami.

– I co teraz?

– Licz.

– No, dobra! Dziesięć, dziewięć, osiem…

(o)

– Co jest? – zapytał zaraz po wejściu do pomieszczenia, w którym zebrali się, jak sądził, wszyscy domownicy.

Stanął we wskazanym miejscu pośrodku, zupełnie nie zważając na to, że ci zaczęli go okrążać. Z początku sądził, że to jakiś rodzaj wtajemniczenia. Słyszał już wiele historii i widział sporo durnych filmów o studentach i tym, co może wydarzyć się podczas ceremonii przyjęcia do bractwa. Istotnym jest, że poniekąd znał tych ludzi jakiś czas i wiedział, jak bardzo są dziwni. Mógł sobie jedynie wyobrazić to, na jak głupi pomysł potrafiliby wpaść po wspólnej burzy mózgów.

Spoglądał na ubranych w czarne szaty domowników… Dopiero po chwili zorientował się, że to nie były zwykłe szlafroki, tylko togi. Na ich twarzach spoczywały zaś białe maski w kształcie obłych kocich łbów z wymalowanymi na czerwono brwiami przypominającymi leżące poziomo przecinki, trójkątnymi nosami i owalnymi plamkami w kącikach ust, które z kolei, w jego mniemaniu, wyglądały jak krwawe zacieki. Sam nie wiedział, jak akurat to porównanie trafiło do jego głowy. Zaśmiał się pod nosem, dostrzegając poważne wyrazy humanoidalnych, sztucznych twarzy. Po chwili jeden z członków zgromadzenia, który stał za nim – wtedy też zauważył, że został otoczony i znalazł się pośrodku okręgu – przesunął nieco swoją maskę ku górze, odsłaniając usta. Wargi zaciśnięte w cienką linię, bez cienia uśmiechu.

Sądząc po otaczającej go wokół grobowej aurze, spodziewał się niezłej zabawy. Wszyscy świetnie odnajdowali się w przyjętych przez siebie rolach, więc i on postanowił zacząć grać.

– Kim jesteś? – Inny mężczyzna, który wcześniej stał naprzeciwko chłopaka, wyszedł na środek, zatrzymując się tuż przed jego twarzą. Przemówił głosem o gardłowym tonie. Warren wpatrywał się w niego, a jednak nie mógł go rozpoznać, a przecież zdążył już zaznajomić się, jak przynajmniej sądził, z każdym w tym towarzystwie.

– Eee… Chris – odkrzyknął, dostosowując swoją tonację do przedmówcy, ażeby wyglądało to bardziej dramatycznie. Podobała mu się ta gra i pełen ekscytacji zastanawiał się, dokąd go to zaprowadzi.

– Podaj swoją nazwę. – Ktoś z tłumu powtórzył, ale nie bardzo wiedział, co zrobił źle, jeśli w ogóle… Chwilę się zastanawiał i doszedł do wniosku, że może należało podać pełne nazwisko.

– Nazywam się Christoph Warren! – powtórzył z determinacją.

– Prawdziwe imię! – Mężczyzna przed nim rzucił głośniej, plując mu w twarz.

Przyjrzał się tłumowi z zaskoczeniem, stwierdzając coś, czego wcześniej nie zauważył. Malowane maski na twarzach zebranych wyrażały różne emocje. Niektóre spoglądały na niego złowieszczo, co mu się wcale nie podobało, inne miały uśmiechnięte pyszczki, ale nie były to radosne minki, a raczej grymasy niezadowolenia lub może rozdrażnienia? Nie wiedział, jak to określić. 

Od tyłu do jego uszu dochodziły dziwne dźwięki przypominające szuranie. Ludzie przed nim przestępowali z jednej nogi na drugą w taki sposób, że sznury, którymi byli obwiązani w taliach, jak paskami, gibały się niczym wahadełko w metronomie. Chris pokręcił głową na boki, strzelając kośćmi karku.

– Yo-ru-ya-mi… – Słowo to wypadło z jego ust mimowiednie. Oddzielił od siebie każdą z sylab, choć nie do końca pewny był tego, skąd ta nazwa wzięła się w jego głowie. Odruchowo zakrył dłońmi usta, bo wcale nie chciał powiedzieć czegoś takiego!

– Rozkazuję ci wyjść, Yoruyami! – Usłyszał za sobą kobiecy głos. Przynajmniej sądził, że wysoki ton należał do kobiety. Na kilka sekund w jego głowie zaistniała myśl, że to mogła być Lee. Obracał głową we wszystkie strony, próbując namierzyć Lenę lub Alexa, jednak na nic zdały się jego próby.

Zebrani wokół zacieśnili krąg i zamiast gibać się na boki, zaczęli ruszać ciałami do środka i z powrotem. Niektórzy w rękach trzymali łańcuchy, na końcach których wisiały świecące klosze. Światła w rytm ruchów ciał wychylały się w przód i w tył, a gdy do jego nosa dotarł dziwny ziołowy zapach, zauważył, że to nie lampki, a podpalone kadzidła.

Po chwili poczuł dziwne swędzenie w gardle. Odchrząknął kilkakrotnie, ale nic to nie dawało, nie mógł się pozbyć drapania wewnątrz swojego ciała, które bardzo szybko się rozprzestrzeniało na całe ciało. Zorientował się, że dziwny pył unoszący się w powietrzu wydobywał się z owych trybularzy, a członkowie zgromadzenia, którzy operowali łańcuchami, nie mieli najmniejszego zamiaru przestać nimi wymachiwać w jego kierunku.

W poświacie, jaką rzucały te dziwne, blaszane lampiony, zauważył wirujące w powietrzu drobinki czegoś… Fusy. Szybko doszedł do tego, że to przez nie czuł się tak dziwnie. Zebrał się w sobie, łapiąc głębszy oddech i spróbował przedrzeć się przez żywą zaporę, ale okrąg był jak mur trudny do sforsowania. Ktoś odepchnął go, sprowadzając z powrotem na środek. Christoph poczuł senność. Jego powieki zaczęły niebezpiecznie i w dziwny, niekontrolowany sposób przybierać na wadze. Po krótkiej chwili nie miał już siły utrzymywać ich w górze. Stały się za ciężkie. Zatoczył się i upadł na kolana. Usiadł na łydkach, podtrzymując się opartymi o podłogę rękoma. Czuł, jak jego ciało chwieje się w tę i we w tę. Nie minęła minuta, a chłopak osunął się na ziemię, całkowicie zapominając o pyle drażniącym śluzówkę nosa i gardło. Zamknął oczy, a ostatnim, co zapamiętał, była złowieszczo uśmiechająca się twarz, wymalowana na białej masce.