Prolog

„Maski”

– Co jest? – zapytał zaraz po wejściu do pomieszczenia, w którym zebrali się, jak sądził, wszyscy domownicy.

Stanął między nimi, zupełnie nie zważając na to, że ci zaczęli go okrążać. Z początku sądził, że to jakiś rodzaj „inicjacji”. Słyszał już wiele historii i widział sporo durnych filmów o studentach i tym, co może wydarzyć się podczas ceremonii przyjęcia do bractwa. Istotnym jest, że znał tych ludzi już jakiś czas i wiedział, jak bardzo są „dziwni”… Mógł sobie jedynie wyobrazić to, na jak głupi pomysł potrafiliby wpaść po wspólnej burzy mózgów.

Spoglądał na kumpli ubranych w czarne togi i noszących na twarzach białe maski w kształcie obłych kocich łbów z wymalowanymi na czerwono brwiami wyglądającymi jak leżące poziomo przecinki, trójkątnymi nosami i owalnymi plamkami w kącikach ust, które z kolei przypominały trochę krwawe zacieki… Sam nie wiedział, jak to porównanie trafiło do jego głowy. Zaśmiał się pod nosem, dostrzegając poważne wyrazy humanoidalnych, sztucznych twarzy. Po chwili jeden z członków zgromadzenia, który stał za nim – wtedy też zauważył, że znajdował się pośrodku okręgu – przesunął nieco swoją maskę ku górze, odsłaniając usta. Wargi zaciśnięte w cienką linię, bez cienia uśmiechu.

Sądząc po otaczającej go wokół grobowej aurze, spodziewał się niezłej zabawy. Wszyscy świetnie odnajdowali się w przyjętych przez siebie rolach, więc i on postanowił zacząć grać…

(o)

– Dlaczego postanowiłeś dołączyć do bractwa?

– Z rozmysłem zdecydowałem się na to konkretne miejsce. Spotkałem się z wieloma różnymi opiniami, głównie o tym, że nauka jest jak przygoda, a w nowym miejscu definitywnie odmienia życie i takie tam... pseudouczelniane bełkoty – wyrecytowałem, jakby była to jakaś regułka. 
– Rozumiem – powiedział i miałem wrażenie, zaczyna się ode mnie odwracać. Musiałem szybko zacząć działać, by go przekonać. Uprzednio,nie zastanawiając się zbytnio nad tym,co chciałem przekazać, niedbale dobierając słowa, dodałem: 
– Tak jak reszta moich znajomych, rozmawiałem o swoich planach na przyszłość z kilkoma osobami. Już nie wspominam nawet rodziny ani członków licznych stowarzyszeń. Pierwsi nas wypychali z domu, a drudzy, którzy specjalnie przyjeżdżali do nas, by osobiście zachęcać do swoich propozycji, nawet nie ukrywali, że mają nas w dupie. Nie miałem wątpliwości, że większość z nich robiła to dla pieniędzy, a nie z chęci pomocy i w sumie niewiele mnie to obchodziło, bo nie miałem ochoty brać udziału w tej aukcji.

– Dlaczego więc wybrałeś właśnie nas?

– Z początku nie miałem zamiaru przystawać na żadną z zaprezentowanych wtenczas szkół, bo żadna nie zaoferowała nic wyjątkowego, a tego właśnie pragnąłem. Inności. Wiedziałem, że do nich nie pasowałem. Szukałem jakiejś odmiany. Nie chciałem pokładać wszelkich nadziei i własnej młodości w instytucję, która będzie z rozmysłem rozwijać we mnie wyłącznie to, co sami uznają za warte kształcenia. Potrzebowałem poznać coś więcej, wyznając zasadę, że byłem stworzony do czegoś większego, choć nie jestem jeszcze pewny, czym ta wielkość mogłaby być.

– Ciekawe.

– Na swoje szczęście lub nieszczęście, zainteresowałem się pewną postacią. Mężczyzna w czarnym płaszczu i równie ciemnych okularach zakrywających oczy nie zachowywał się jak inni jego pokroju. Nie werbował kogo popadnie, wygłaszając przy tym niesamowite historie na temat instytucji z jakiej pochodził. Dni otwarte nie były dla niego kwestią promocji. Wręcz przeciwnie, przechadzał się między uczniami, trzymając wyraźny dystans, jakby w ogóle nie chciał zostać przez nich zauważony. Dziwak? Faktycznie tak pomyślałem, ale jego odmienność była nad wyraz przyciągająca. Nie miał stałego stoiska, do którego nawoływał  publikę i prezentował się z jak najlepszej strony. W rękach trzymał drobne foldery reklamowe, których obecność, wskazywała jednak na to, po co przybył.

– Co masz na myśli, mówiąc, że cię przyciągał? – Mój rozmówca zapytał, przewidując to, o czym sam myślałem, jakby potrafił czytać mi w myślach, choć niekoniecznie wiedział jak połączyć ze sobą zdobyte informacje.

– Nie wiem… Miałem wrażenie, że tylko ja go widzę, co było po prostu głupie. Kilku znajomych przecież wodziło za nim wzrokiem, ale nikt nie kwapił się, żeby podejść i zapytać o cokolwiek. Mężczyzna z kolei… Miało się wrażenie, że jest ponad resztą kumpli z branży, czy jak tam chcesz sobie nazwać resztę tych pacanów. W każdym razie, ten konkretny nie-pacan selekcjonował potencjalnych kandydatów. Zastanawiałem się, czy brał mnie pod uwagę w swoich rachunkach.

– Co zrobiłeś?

– W sensie, że potem? – Mężczyzna przede mną pokiwał głową, dając mi do zrozumienia, że powinienem rozwinąć odpowiedź, iść tym tropem… – Podszedłem do niego.

– Co zobaczyłeś? Jaki on był? – Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się jaki to ma związek z czymkolwiek. Chyba sami powinni wiedzieć kogo wysyłali na zwiad… – Więc? – Nie dane mi było zastanawiać się nad tym dłużej. Moje milczenie spowodowało lawinę podobnych pytań.

– Wyglądał… – zacząłem, szukając w pamięci odpowiednich określeń, ale jak na złość, nie mogłem przypomnieć sobie niczego szczególnie interesującego, poza kilkoma cechami, jak na przykład wyraźnie zarysowana twarz. – Miał mocne rysy twarzy. Uwydatnione kości policzkowe, wysuniętą do przodu kwadratową szczękę. Wtedy, kiedy wręczył mi ulotkę, poczułem pewną ekscytację, nie wiem, w jaki inny sposób to określić.

– Mhm… – Usłyszałem westchnienie, jakby dyskutant ważył  w myślach przydatność moich rozważań. – Pamiętasz coś jeszcze? Powiedz… – Zażądał szybkiej odpowiedzi. Odniosłem głupie wrażenie, że wiedział coś o czym ja nie miałem pojęcia.

– Facet przez chwilę, przynajmniej takie miałem odczucie, wpatrywał się we mnie jak w pretendenta, by ostatecznie podać mi broszurę, na której skupiłem całą swoją uwagę. Kiedy chciałem zapytać o punkty wejściowe za jakieś dodatkowe kursy, jego już nie było.

– Że niby… rozpłynął się w powietrzu?

– Nie... – Odruchowo przeciągnąłem sylabę. – Kiedy rozejrzałem się po okolicy, zauważyłem, że wsiadł do czarnej limuzyny. Kierowca, którego poznałem po specyficznej czapce, zamknął za nim drzwi.

– Kierowca?

– Mhm. – Facet o pokaźnej budowie ciała kolorystycznie pasował do samochodu, nawet jego skóra wydawała się ciemniejsza na tle długiego auta. Pamiętam, że okrążył pojazd, by po chwili wsiąść do niego, zajmując miejsce za kierownicą. Przez chwilę wpatrywałem się w punkt, z którego odjechali, powtarzając sobie, że to w sumie nic, że szyby w wozie nie były przyciemnione, co z pewnością podniosłoby rangę zajebistości całej tej tajemniczej sytuacji.

Na tym, ostatnim już wspomnieniu, urwała się moja rozmowa z nieznajomym, który nie wiedzieć skąd, sporo wiedział na mój temat. Otworzyłem oczy, budząc się z sennego letargu, jaki dopadał mnie za każdym razem, gdy zagłębiałem się we wspomnieniach. Badanie przeszłości wymagało nie lada wysiłku, rzadko kiedy miałem dość siły, by od razu móc opowiedzieć wszelkie newsy. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Wokół stali moi przyjaciele – czekali na jakieś informacje, ale i tym razem nie mogłem uraczyć ich żadną nowością, choć nie byłem bardzo zmęczony. Demon wciąż nie chciał zdradzić swojego imienia. Zastanawiałem się czy wyczuł podstęp i zmienił taktykę  swojej gry? Może zorientował się, że od dłuższego czasu karmiłem go specjalnie przygotowanymi kłamstwami? Nie wiem… Niczego już nie jestem pewien.

(o)

– Kim jesteś? – Mężczyzna, który wcześniej stał naprzeciwko chłopaka, wyszedł na środek, zatrzymując się tuż przed jego twarzą. Przemówił głosem o gardłowym tonie. Blondyn wpatrywał się w niego, a jednak nie mógł go rozpoznać, a  przecież zdążył już zaznajomić się, jak przynajmniej sądził, z każdym w tym towarzystwie.

– Jestem Chris! – odkrzyknął, dostosowując swój akcent do przedmówcy, ażeby wyglądało to bardziej dramatycznie. Podobała mu się ta gra i pełen ekscytacji zastanawiał się, dokąd go to zaprowadzi.

– Podaj swoją nazwę. – Ktoś z tłumu powtórzył, ale nie bardzo wiedział, co zrobił źle, jeśli w ogóle… Chwilę się zastanawiał i doszedł do wniosku, że może należało podać pełne nazwisko.

– Nazywam się Christoph Warren! – Powtórzył z determinacją.

– Prawdziwe imię! – Mężczyzna przede nim rzucił głośniej, plując mu w twarz.

Przyjrzał się tłumowi z zaskoczeniem, stwierdzając coś, czego wcześniej nie zauważył, a mianowicie, że malowane maski na twarzach zebranych wyrażały różne emocje. Niektóre „spoglądały” na niego złowieszczo, co mu się wcale nie podobało, inne miały uśmiechnięte „pyszczki”, ale nie były to radosne  minki, a raczej grymasy niezadowolenia, rozdrażnienia… 

Od tyłu do jego uszu dochodziły dziwne dźwięki przypominające szuranie. Ludzie przed nim przestępowali z jednej nogi na drugą w taki sposób, że sznury, którymi byli obwiązani w taliach, jak paskami, gibały się niczym wahadełko w metronomie.

– Yo-ru-ya-mi… – Słowo to wypadło z jego ust. Oddzielił od siebie każdą z sylab, choć nie do końca pewny był tego, skąd ta nazwa, czy coś, czymkolwiek to było, wzięło się w jego głowie. Odruchowo zakrył dłońmi usta, bo wcale nie chciał powiedzieć czegoś takiego!

– Rozkazuję ci wyjść Yoruyami! – Usłyszał za sobą kobiecy głos. Sądząc po wysokiej barwie, to musiała być kobieta. Przez kilka sekund głowił się myślą o tym, co kobieta robiła w męskim akademiku, ale nie dane mu było trwonić na to wiele czasu…

Zebrani wokół zacieśnili krąg i zamiast gibać się na boki, zaczęli ruszać ciałami do środka i z powrotem. Niektórzy w rękach trzymali łańcuchy, na końcach których wisiały świecące klosze. Światła, które w rytm ruchów ciał wychylały się w przód i w tył, a gdy do jego nosa dotarł dziwny ziołowy zapach, zauważył, że to nie lampy, a podpalone kadzidła.

Po chwili poczuł dziwne swędzenie w gardle. Odchrząknął kilkakrotnie, ale nic to nie dawało, nie mógł się pozbyć drapania wewnątrz swojego ciała, które szybko się rozprzestrzeniało. Zorientował się, że dziwny pył unoszący się w powietrzu wydobywał się z owych trybularzy, a członkowie zgromadzenia, którzy operowali łańcuchami, nie mieli najmniejszego zamiaru przestać nimi wymachiwać w jego kierunku.

W poświacie, jaką rzucały te dziwne, blaszane lampiony, zauważył wirujące w powietrzu drobinki czegoś… Fusy. Szybko doszedł do tego, że to przez nie czuł się dziwnie! Zebrał się w sobie, łapiąc głębszy oddech i spróbował przedrzeć się przez żywą zaporę, ale okrąg był jak mur trudny do sforsowania, a nawet jeszcze gorszy, bo żywy, myślący... Przewidujący każdy jego ruch. Ktoś odepchnął go, sprowadzając z powrotem na środek. Christoph poczuł senność. Jego powieki zaczęły niebezpiecznie i w dziwny, niekontrolowany sposób „przybierać na wadze”, a po chwili nie miał już siły utrzymywać ich w górze. Stawały się coraz cięższe. Zatoczył się i upadł na kolana. Usiadł na łydkach, po czym osunął się na ziemię, całkowicie zapominając o drażniącym jego ciało od wewnątrz pyle. Zamknął oczy, a ostatnim, co zapamiętał, była złowieszczo uśmiechająca się twarz, wymalowana na białej masce…